Του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο...

Πρώτα ο Σαχινίδης:

«Κάποτε υπήρχε ένα τμήμα και ένα αρχείο που αφορούσε πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν έχω καταφέρει να αποκτήσω πρόσβαση και το αναζητώ."
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=450758 


 Τώρα ο Παπακωνσταντίνου για την λίστα Λαγκάρντ:

"Στον κ. Διώτη έδωσα αυτό το usb. Το αρχικό υλικό μαζί με τη συνοδευτική επιστολή το έδωσα για φύλαξη εμπιστευτική στο γραφείο μου και δεν ξέρω που είναι. Λυπάμαι αλλά δεν ξέρω που είναι."...
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63728815


Και τί σκέφτομαι τώρα εγώ? Να σας πω τί σκέφτομαι: Έχουν δίκιο. Βέβαια. Έπρεπε να συμβούν αυτά τα δυο για να θυμηθώ αυτό που είχα πάθει κι εγώ κάποτε:
Είχα πάει που λέτε για κυνήγι*, πριν καιρό, και κατάφερα να σκοτώσω ένα αγριογούρουνο. Με χαρά μεγάλη λοιπόν, το κρεμάω στους ώμους μου, και ξεκινάω χαρούμενος για την επιστροφή. Κάποια στιγμή μού λύθηκε το κορδόνι του παπουτσιού. Σκύβω για να το δέσω, κι όπως σκύβω, μου γλιστράει το αγριογούρουνο, μου έπεσε, και...πάει. Το έχασα... Έψαξα τον τόπο, όλη την ημέρα, και δεν βρήκα τίποτα. Και από τότε, ακόμα ψάχνω, αλλά δεν μπορώ να το βρώ... Το άτιμο.......


* Βασικά...κυνηγός δεν είμαι... Ψαρεύω πού και πού, αλλά κι αυτό θα το κόψω όπως πάει, άμα αρχίσει η θυγατέρα να μου δημιουργεί τύψεις κάθε φορά που βγάζω ένα ψάρι λέγοντας: "Αχ το καημένο μωρέ..."..!